اشعار

صبری کنید این کشته‌ها را می‌شناسم            جـا مـانـدگـان نـیــنـوا را مـی‌شـنـاسـم
مـن زادۀ زهـرا عـلـی بـن الـحـسـیـنـم            هـم زخـم‌ها را هم شـفـا را می‌شـناسم

گرچه شنـاسـایی کمی سخت است اما            من دو یـتـیـم مـجـتـبـی را می‌شـنـاسم
این پیکر مُثله که مانده روی خـاک و            رفـته سـرش بر نـیـزه‌ها را می‌شناسم

از عـمه جـانـم مـانـده اینجا یـادگـاری            طـفـلان اویـند این دو تا را می‌شـناسم
از عـلـقـمـه بـوی عـمـو جـانـم می‌آیـد            ای قــوم بــوی آشـنــا را مـی‌شـنـاسـم

من تک تک این تکـه تکـه، جـسم‌های            از هم جـدا، از سر جـدا را می‌شناسم
یک پیـرهـن حتی نماند از یوسف اما            مـن یـوسـف کـربـبـلا را مـی‌شـنـاسـم
دفـنـش بــدون بــوریــا امـکـان نـدارد            من پـیـکـر خـون خـدا را می‌شـنـاسـم
بر جسم بابای غـریـبم یک نشانی‌ست            بـر سـیـنـۀ او جـای پـا را می‌شـنـاسـم

کیست این خسرو مظلوم؟ که خونین بدن است           وز دم نیزه و شمشیر، دو صد پاره تن است

کیست این مظهر جان‌بازی و ایثار و وفا؟           که به آزادگی و عدل و شرف، ممتحن است

او بُوَد چشم و چراغ دل زهـرای بتول           روشنی‌بخش جهان، نور رخ «ذو‌المنن» است

گبر و ترسا و یهودش، چو مسلمان خواهد           یار و محبوب ملل، شمع همه انجمن است

گر چه دور از وطنش گشت ز جور عدوان           وطنش در دل یاران، شه دور از وطن است

او شهید است و نیازش نبُوَد گرچه به غسل           آب غسلش همه از خون گلو و بدن است

دفن کـرد جسم پـدر را خـلف صالح او           آن‌که یعقوب‌صفت، شهره «بیت ‌الحزن» است

با سر‌انگـشتِ مبارک بنوشتی بر خاک           این همان قبر شهیدی است که عطشان دهن است

این مکان قبله عشاق جهـان خواهد شد           خوشدل! این تربتِ معشوقِ زمین و زمن است

دل بدین گونه که اندر غم و رنج و محن است            کفن آور که دم رفتن جان از بدن است

آب کـوثـر به گـمـانم که فـرو نـنـشـانـد            این شراری که در آتشکده جان من است

با که گویم؟ که لب تشنه حسین را کشتند            بدنی کو؟ که بگویم ز چه بی‌پیرهن است

استـخـوانی اگر از سـیـنـه او بـاقی بود            آن هم از ضرب سم اسب، شکن در شکن است

کفنی داشت ز خاک و کفنی داشت ز خون            تا نگـویند شه کـرب‌و بلا بی‌کـفـن است

تـیـره از دود دلـم نُـه فـلـک آیـد هر دم            یاد آرم که به نـیـزه، سر شاه زمن است

مگر از یاد رود داغ غمش «جودی» را            ورنه گلزار جنانش همه بیت الحزن است

ای یاس پـرپـرم به خـدا می‌سـپـارمت            زیـبـا بــرادرم بـه خـدا مـی‌سـپـارمـت
دنیای من بدون تو چون ابر تیره ای ست            ای مـاه انـورم به خـدا مـی‌سـپـارمـت

رأس تو هـمـسفـر شده با کـل کاروان            ای شـاه بـی‌سـرم به خـدا می‌سـپارمت
یک جـای سـالـمی نـبـود بوسه‌ای زنم            ای پاره پـیکـرم به خـدا مـی‌سـپـارمت
بعد از تو پر زده خوشی از قلب خسته‌ام            با حال مضطـرم به خدا می‌سـپـارمت
صحرای کربلا چقدر رنگ خون گرفت            دریـای احـمـرم بـه خـدا می‌سـپـارمت

بسته‌ام بارِ سفـر را پس خداحافظ حسین           می‌برند این خون جگر را پس خداحافظ حسین

در دو زانـویم نمـانـده قـوّتـی، دلـواپـسم           می‌کِشم دردِ کمر را پس خداحافظ حسین

کو علمداری که زانو را رکابم می‌نمود؟           داده ام از کف، قمر را پس خداحافظ حسین

بعدِ تو یک نیمه‌جانی در گلویم مانده است           می‌برند این محتضر را پس خداحافظ حسین

زینب و‌ نامحرمان؟ اصلاً چطوری ممکن است           یک نظر کن همسفر را پس خداحافظ حسین

چون پرستو می‌روم زخمی ز کعبِ نیزه‌ها           داده‌ای نا بال و پر را پس خداحافظ حسین

اوّلین بار است از مرکـب تمـاشا می‌کنم           بر رویِ سرنیزه، سر را پس خداحافظ حسین

می‌روم تا شهرِ کوفه با زبانی‌ چون علی           زنده گردانم پدر را پس خداحافظ حسین

کاش می دادند اجازه سایه سازم بر تنت           می‌چشی هُرمِ شرر را پس خدا حافظ حسین

دردل صحرا گلم بی‌پیروهن افتاده است           جسم صد چاک حسینم بی‌کفن افتاده است

زینت دوش نـبی! بـاور نـدارم اینچـنین           زیر کوهی تیغ و نیزه پاره تن افتاده است

کاش تنها جای تیر و تیغ بود و نیـزه‌ها           جـام سم اسب‌ها روی بـدن افـتاده است

غیرتی خیز و نگاهی کن به حال خواهرت           بعد تو چشم‌ حرامی‌ها به من افتاده است

یک طرف شمر و سنان و یک طرف هم حرمله           خواهرت گیر دو سه تا بد دهن افتاده است

ای زمـین ‌کـربـلا من می‌روم امـا بدان           روی خاکت کشته‌ای دور از وطن افتاده است

دیگر از روی تنم شمشیرها را برندار            نیزه‌ها را، تیغ‌ها را، تیرها را بر ندار

ریشه‌هاشان در دلی خون است می‌دانی خودت            از ستاره زخمم افزون است می‌دانی خودت

زخـم‌ها آیـات قـرآنـنـد تـفـسـیـرش مـنم            خواب گیسوها پریشان است تعبیرش منم

آی صحرا گرد طوفان دیدۀ دریا شناس            ای پیـمـبر زادۀ دریـا دل مـولا شـنـاس

نیست اینجا هیچ اقیانوس دردی مثل تو            هر چه می‌گردم در اینجا نیست مردی مثل تو

عشق یک دنیا پریشانی و حیرانی‌ نیست؟            آنچه من می‌دانم وخود نیز می‌دانی‌ نیست؟

بعد از این سیلاب عالم‌گیر کشتیبان تویی            ساحل آرامشی تو، نوح این طوفان تویی

اشک‌ها پیـغـمـبران سـوز آه کـیـسـتـنـد            یوسف افـتاده در اعـماق چاه کیـستـند؟

غیر از آغوش تو در شام غریب دشتها            کـودکـان تـشـنـۀ من در پـنـاه کـیـستـند

خواب مژگان تو را دیدم در این وادی بگو            این به خون غلتیدگان خیل سپاه کیستند

هر طرف یک آسمان بر خاکها افتاده است            این بنی افلاکیان خورشید و ماه کیستند

رد پایت در مقاتل هست هر جا داغ هست            جای دستت بر سر هر غنچۀ این باغ هست

بعد من دیگر عصا دست کلیم زینب است            وقت «بسم الله الرحمن الرحیم» زینب است

گاه گاهی نغمه‌ای از نینوا خواهی شنید            صوت قرآن مرا از نیزه‌ها خواهی شنید

بـا تـمـام داغ‌هـایـت آشـنــایـم مـی‌کـنـی            از حرم تا قتلگاه از بس صدایم می‌کنی

در سفـر از کـربـلا تا شام تنها نـیـستی            میروی اما تو دور از چشم زهرا نیستی

مـانـده حـالا از اذان آخرم در قـتـلـگـاه            اشـهــد أنّ عـلـی اکـبـرم در قــتـلـگــاه

در مـدیـنـه داغ‌هـای بیـکـرانی داشـتـیم            »یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم«

بار غم را از دلم ای کوه بردار و برو            با خودت دشتی پر از اندوه بردار و برو

گفت زینب بس که داغت را نظاره کرده‌ام            مـثـنوی مرثـیـه‌ها را چـارپـاره کرده‌ام

کربلا در خاطراتم خون و خنجر ماند و بس            یک دلِ آشفته و صد داغِ دلبر ماند و بس
آنچه از دشتِ بلا در خاطراتم پُر شده است            اشک خونِ دیدۀ ساقی و ساغر ماند و بس

از کـنـارِ قـتـلگه وقـتی عـبـورم داده‌اند            دیده‌ام دشتی پُر از گلهای پرپر ماند و بس
وقتی آن شب خونِ زلفت را ز اشکم شسته‌ام            تازه فهمیدم برایم از تو یک سر ماند و بس
با خودم گهوارۀ شیرخواره‌ام را می‌برم            گو در آن عطرِ غمِ لالای اصغر ماند و بس
عصرِ عاشورا مرا وقتی که جولان داده‌اند            در نگاهم شرحی از تصویرِ محشر ماند و بس
وقتِ رفـتن سوی کوفه آخـرین آهِ نگـاه            گو فقط سوزی خزان از باغِ کوثر ماند و بس!

ظهـر روز واقـعه دیدم که جانم می‌رود            جان به کف سمت عدو سرو روانم می‌رود

سرو‌ من سرمست بود و سر سپرد و جان فشاند            سرفراز از وادی نی سایه‌سارم می‌رود

خیمه‌های شعله‌ور تکـرار دیوار و درند            باغ ما آتش گرفت و باغبان هم می‌رود

داغ دیدم پشت داغ و صبر کردم پشت صبر            عمر من همگـام با اندوه و ماتم می‌رود

جان من بر نیزه و جـسمم میان کاروان            من به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

روی همچون ماه تو خونین و خاک‌آلوده است؟            یا منم اینجا که نـور از دیدگـانم می‌رود

جـسـم پاکـت مانـده جا در آسـتان نـیـنوا            زین جـدایی تا مدیـنه سوز آهـم می‌رود

باز می‌گردم به سویت وعده ما اربعـین            گرچه با این اربعین عمر گرانم می‌رود

کاروان می‌رود و داغ به حنجـر دارد            سـاربان بر سـر نی، لالۀ پـرپـر دارد

آیه در آیه قرائت شده جسمی که به تن            کهـنه پیـراهـنی از سورۀ کـوثـر دارد

سینه سنگین شده در گودی مقتل ای وای            خنجری سمت گلو، شمر چه در سر دارد!

این غریبی که چنین زیر سم اسبان است            زینت دوش نـبی بود؟ که بـاور دارد؟

بر پـریشانی گـیـسوی تو می‌زد شـانه             گرچه بر جان و تنش زخم، مکرر دارد

بارها کرده سوال عـمه، عـمو عـباسم            خبر از سوختن خـیمه و معجـر دارد؟

مشک را بر لب عطشان گره زد، آه نشد            چه کسی ساقی بی‌دست به لشکر دارد!؟

روی زمین افـتادی و بال و پرت رفت            نا بـاورانه نـیـزه در نـیـزه سرت رفت

تـو زینت دوش نـبی بودی ولی حـیـف            خوردی زمین و زیر مرکب پیکرت رفت

عـمامه و خُـود و سـپر، شـمـشیر، حتی            در آن هـیـاهـو یـادگـار مــادرت رفـت

ترکیب انگـشـتان دستانت به هم خورد            وقتی به دست دشمنان انگـشترت رفت

بـاور نـدارم قــسـمـتـی از مـقـتـلـت را            باور ندارم که اسارت خـواهرت رفت

دیگر چرا در آن بیـابان پیکـرت ماند؟            خاکم به سر بر نیزه رأس اطهرت رفت

حالا که نزدیک فـراتی...با خـبر باش!            از کـربلا لب تـشنه آخر دخـترت رفت

نـیـرو نـمـانـده است بـه بـازو بـرادرم            تــا نــیــزه‌هـای در بــدنـت را درآورم

ای عمر من چگونه تنت اینچـنین شده            بالا بلـنـد قـامـت تو چـون نـگـیـن شده

با تـیـغ و تـیـر پیـرهـنـت ریز ریز شد            از نـعـل‌هـای تـازه تنت ریـز ریـز شد

ای پاره‌پاره تن به زمین ریختی حسین            از دست‌های من به زمین ریختی حسین

یک لحظه قلب من متحیر شد و شکست            بردنـد نیـزه‌ها بـدنت را به روی دست

دسـتی سـیـاه پیـرهـنت را ربوده است            هر نیزه قسمتی ز تنت را ربوده است

نـشناخـتم اگر که تو را حق بده حسین            آه ای مـرمـلٌ بـدمـا حـق بـده حـسـیــن

چون چاره نیست از بدنت دور می‌شوم            بـا تـازیــانـه‌هـا ز تـنـت دور مـی‌شـوم

زخمی‌ترین بدن به که بسپارمت حسین؟            تنهـاترین من به که بـسپارمت حـسین؟

از لحظه‌ای که گرگ صفت‌ها رها شدند            خـلـخـال‌هـا روانــۀ بــازارهـا شــدنــد

غـربت ببین چـگـونه سفر می‌برد مرا            فـریـادهای حـرمـلـه سـر می‌بـرد مـرا

ما را نـمانـده است دگر وقت گـفـتگـو            تا درد خویش با تو بگـوئـیم مو به مو

از خار،  گرچه گِرد حرم پاک کرده‌ای            تا شام و کوفه راه درازی است پیش رو

خون، گوشواره‌ها زده بر گـوشهایمان            صد بغض مانده جای گـلـوبند در گـلو

تنـهـا گـذاشـتـیـم تـنـت را و مـی‌رویـم            اما سـر تو هـمـسفـر ماست کـو به کو

بی‌تـاب نیـسـتیم... خـداحـافـظت پـدر!            بی‌آب نیـسـتـیم ...خـداحـافـظت عـمـو

روزگـار خوشم ای یار نظر شد دیدی            باز هم زینب تو خون به جگر شد دیدی

سر و سامان مرا دست به دستش کردند            کـیـسۀ لشگـر کـوفه پُـر سر شد دیـدی

 یک نفر گفت بریزید و غـنیمت ببرید            خـیمۀ سوخـته‌ام زیر و زبـر شد دیدی

مثل شال کمرت خـیمۀ من غـارت شد            دور تا دور من و تو چه خبر شد دیدی

بعد یک عمر قیام شب من ریخت بهم            مشـکـل نـافـلـه‌ام درد کـمـر شد دیـدی

خـیـز بر نـاقـۀ عـریـان بـبـرندم کـوفه            بی‌تو ای هـمسفرم وقت سفر شد دیدی

هر طرفی که می‌روم در سرمن هوای تو            هست ضیاء دیده‌ام رأس ز تن جدای تو
بر دلـم آتشی شده آنچه به قـتلگه گذشت            خنجر کین شمر دون قطع سر از قفای تو

پیکر پاره پاره‌ات نقـش زمین رها شده            زینت دوش مصطفی این نبود سزای تو
دشت بلا چو آمـدم دور وبرم محـارمـم            حال برون روم زآن بی‌تو و اقربای تو
قامت من کمان شده در غمت ای عزیز جان            خاطـرم آید هردمی روی خـدا نمای تو
قلبم اسیر عشق تو، جسمم اسیر دشمنت            مرگ مرا رها کند از غـم جانفـزای تو
همچـو اسـیر می‌روم شهـر امارت پـدر            غـم زده خواهـرت بود ملتمس دعای تو
چـشم بـبند روی نی بر من و تازیـانه‌ها            دیـدن ظلم جـانـیان سخـت بود برای تو

ای سر بریده بال و پرم را نگـاه کن            داغی که مانده بر جگرم را نگاه کن

پا شـو کمک بده که سـوار شتـر شوم            نا محـرمـان دور و بـرم را نگـاه کن

با شمر و حرمله طرف کوفه میروم            برخـیز هـمسـفـر سـفـرم‌ را نگاه کن

رفـتـم پـی لـبـاس تـو امـا مـرا زدنـد            بر روی گـونه‌هـام ورم‌ را نگـاه کن

عباس را بگو که زمین خورد زینیت            حـالا کــبـودی کـمـرم را نـگـاه کـن

ای آفـتـاب کـم‌ به تـن دلـبـرم بـتـاب!            ای آفـتـاب چـشـم تـرم را نگـاه کـن!

حال که ای هـمسـفـر، بی‌تو سفـر می‌کنم            زاد ره خـویش را، خـون جـگـر می‌کـنم

تـیره کـنم صبـح را، شعـلـه زنم شـام را            ز آنکه شب خویش را، بی‌تو سحر می‌کنم

بی‌کفن و چاک چاک پیکر تو نقش خاک            چاک بـدل می‌زنـم خـاک به سر می‌کـنم

من که ز آغـاز عـمر بی‌تو نکردم سفـر            خیز و نگه کن ببـیـن با که سفـر می‌کنم

هر قـدمـم می‌زنـنـد، نـام تـو را مـی‌بـرم            هر طرفـم می‌کـشنـد، بر تو نظـر می‌کنم

هر خطر آید به پیش، بر دل و جان می‌خرم            در عوض از دخترت، رفع خطر می‌کنم

گـر بـگـذارد عــدو لـحــظـه‌ای آسـوده‌ام            زخم تو را شست و شو، ز اشک بَصر می‌کنم

ای پـسر مـادرم من نه تو را خـواهـرم؟            مثل تو پـیـش بـلا سـیـنـه سـپـر می‌کـنـم

گفته «میثم» به خلق، سوز دگر می‌دهد            روز جـزا مـن به او، لـطف دگر می‌کنم

برای داغِ حرم او همیشه چون سپر است            صبور باشی اگر، درد و غصه بیشتر است

چگونه صبر نموده بر آن مصائب سخت            کسی که مظهـر الله و زیـنت پـدر است

به کودکان حـرم گفت؛ کوه صبـر خـدا            مـقـابـل عَـلـَم ظـلـم گـریـه بی‌اثـر است

امام گـفت «عـلـیْکُـنَ باالـفـرار» سپـس            نوشت راوی مقـتل حدیث معـتـبر است

میان معرکه ماندست، چاره چیست بر او            کنار جسم رود یا سری که در سفر است

گرفته صبر رهش را، وگرنه جان می‌باخت            عـقـیله از هـمه ایـتـام داغ دیـده‌تر است

چه درسِ صبرِ قشنگی ست کربلای حسین            بـرای اهـل تـأمـل تـجـلّـی هــنــر اسـت

دوباره شعر، مرا در فضای باران برد            صدای صوت اذان ست و موقع سحر است

بی‌بـهـار تو اگـر زنـده بـمـانـم چه‌کـنم            بی‌تو بی‌تاب تر از برگ خـزانم چه‌کنم

قاتـلت نیزه نشد، داغ علی کشت تو را            حـال داغ تـو شده قـاتـل جـانـم چه‌کـنم

بس که ای یار دویدم رمق از پایم رفت            به خدا نیست دگر تاب و تـوانم چه‌کنم

لـرزه افـتاد تـنم تا تـنت افـتاد به خاک            نـاخـودآگـاه شـده ورد زبــانـم چـه‌کـنم

جـابجـا تا بـدنت شد قـد زیـنب تـا شـد            من ز داغ تو ببین همچو کمانم چه‌کنم

رحمت واسعه‌ای درهمه جا پخش شدی            اثـر نـعـل هـمـین است، ندانـم چـه‌کـنم

تو صبح روشنی که به خورشید رو کنی            حاشا که شـام را خـبر از تار مو کنی

طـوفـانی و تـمـوّج اگر سـر بـرآوری            آتـشـفـشـان دردی اگر سـر فـرو کنـی

می‌خـواستی طلـوع فـراگـیر صبح را            با ابتـهـاجِ خـطـبـۀ خـود بـازگـو کـنی

می‌خواستی جماعت مست از غرور را            بـا اشـک هـای نـافـلـه بـی‌آبـرو کـنـی

عـطـر حـسین را همه جـا می‌پـراکنی            همچون نـسیـم تا سـفـر کو به کو کنی

پنهان شده است گل پس باران برگ‌ها            بایـد که بـاغ را به تـمـنّـاش بـو کـنی!

وقـتِ وداع آمـــده بــا پــاره‌هــای دل            با خـون دل برای قـیـامت وضـو کنی!